St Francis Hospital

Lieve allemaal,

3 weken St Francis Hospital zijn voorbij gevlogen. Ik ben mijn coschap begonnen op de female medical ward waar ik de eerste paar dagen vooral onder de indruk was van de enorme afwijkingen die je bij lichamelijk onderzoek kan vinden, zoals een milt die de halve buik in beslag neemt of vergrote lymfeklieren in de hals die al van mijlenver zichtbaar zijn. Deze uitgebreidheid van afwijkingen bij lichamelijk onderzoek komt vooral doordat patienten veel later dan in Nederland naar de dokter gaan. Daarnaast valt op de afdeling op dat de gemiddelde leeftijd een stuk lager is dan in Nederland en dat er heel anders wordt omgegaan met privacy. 30 vrouwen liggen met z’n allen op 1 zaal en naast elk bed zit een bedsider die de patiente verzorgt. Wanneer de longen of het hart beluisterd moeten worden, trekken de vrouwen met gemak hun shirt uit maar als je de benen wil bekijken, wordt daar erg moeilijk over gedaan. Borsten zijn geen probleem, knieën daarentegen...
Verder is het op de afdeling vooral worstelen met de onderzoeken die je wilt aanvragen en de medicijnen die je wilt voorschrijven. In principe zijn de belangrijkste onderzoeken en medicijnen in het St Francis Hospital beschikbaar maar het gebeurt niet zelden dat een levensreddend medicijn ‘out of stock’ is of dat het niet mogelijk is om het aantal leukocyten (witte bloedcellen) in iemands bloed te bepalen omdat de machine het weer eens niet doet. Enorm frustrerend maar compleet zinloos om je druk om te maken, dus dat doen de Zambianen ook niet.
Naast de female medical ward breng ik de rest van mijn tijd in het ziekenhuis door op de Out Patient Department. Dit is een soort combinatie van een polikliniek, spoedeisende hulp en huisarts. Zeer gevarieerde klachten en ziektebeelden kom je hier tegen waarvan een aantal enorme indruk op mij hebben gemaakt. Degene die ik nooit zou vergeten is een jongen die vanwege verlamde benen in een rolstoel zat en op de OPD kwam in verband met pijn in zijn billen. Hij zat er heel relaxed bij dus ik verwachtte niet iets heel ernstigs aan te treffen maar zodra hij liet zien waar hij pijn had werden enorme doorligplekken zichtbaar tot op het bot zoals ik ze in Nederland nog nooit heb gezien. Gelijk de dokter erbij gevraagd want ik kon er niet langer dan een seconde naar kijken. Hij was er echter niet zo van onder de indruk, dit zag je wel vaker hier...

Naast deze minder leuke ervaringen hebben we gelukkig ook tijd om leuke dingen te doen. Zo zijn we afgelopen weekend naar het South Luangwa National Park geweest. Dit park ligt ongeveer 4 uur rijden van Katete en heeft een grote variatie aan dieren en lodges met zwembaden om tussen de safari’s door lekker te ontspannen:) De safari’s waren fantastisch, met als hoogtepunt de luipaard die op jacht was naar een impala. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet heel ontspannen in de truck zat, zeker niet toen we de motor ook nog afzetten om de impala’s niet af te schrikken en we dus in het pikdonker aan het wachten waren op geweld. In die tijd heb ik een paar keer voor me gezien hoe de luipaard op mijn schoot zou springen en zou genieten van zijn hapje maar jullie hoeven niet bang te zijn, ik ben nog helemaal heel.

De volgende 3 weken van mijn coschap zal ik doorbrengen op de male medical ward, ben benieuwd! En nog bedankt voor de lieve berichtjes bij mijn vorige verhaal, ik hoor graag over de belevenissen in Nederland!

Liefs,
Nienke